In the late nineteenth century Alfred Jarry created a prototype of the modern wannabe in his pot-bellied Père Ubu, a figure that raises entitlement to a high art. Ubu doesn’t want to be king; others urge him to it. But he is also the others. And when he does become king, CEO, or US president, he doesn’t know what it means, or if it means anything at all. He just states his claim. And so he shimmies from statement to power. And having obtained power, Ubu decerebrates the world, exposing the grounds for groundlessness, to paraphrase Ortega y Gasset. Ubu is a tautomaniac, that is, he can be explained in his own terms and is thus always in the right (being in the right is all he is). He needs no proof, but on the contrary wants “to turn the absurd into the highest power of thought” (Deleuze & Guattari)....

• re-enactment
• postmodernism
• art theory
• transhumanism
• artistic practice
• realism

Ξένος extraneus του έξω όχι του μέσα (intraneus) όχι της οικίας unheimlich όχι του heim όχι της εστίας της άλλης πλευράς της πόρτας – fores, foreigner όχι υπερβολικά στον ρυθμό, odd όχι κανονικός όχι συνήθης σπάνιος ιδιάζων seltsam παράξενος besherat γενναίος κομψός απρόβλεπτος στραβός verschroben

λοξός αναπάντεχος εξαιρετικός εκπληκτικός

Είναι εκπληκτικό πόσες λέξεις εκφράσεις τρόπους διαφορετικούς έχουμε για να μιλήσουμε για τον παράξενο ξένο τον ausländer τον έξω από τη χώρα και όχι «pays avec nous» όπως λέγαμε κάποτε στη Γαλλία «c’est un pays à moi» για να πούμε κάποιος από το χωριό μου τη γειτονιά μου την περιοχή μου την πατρίδα μου