Ξένος extraneus του έξω όχι του μέσα (intraneus) όχι της οικίας unheimlich όχι του heim όχι της εστίας της άλλης πλευράς της πόρτας – fores, foreigner όχι υπερβολικά στον ρυθμό, odd όχι κανονικός όχι συνήθης σπάνιος ιδιάζων seltsam παράξενος besherat γενναίος κομψός απρόβλεπτος στραβός verschroben

λοξός αναπάντεχος εξαιρετικός εκπληκτικός

Είναι εκπληκτικό πόσες λέξεις εκφράσεις τρόπους διαφορετικούς έχουμε για να μιλήσουμε για τον παράξενο ξένο τον ausländer τον έξω από τη χώρα και όχι «pays avec nous» όπως λέγαμε κάποτε στη Γαλλία «c’est un pays à moi» για να πούμε κάποιος από το χωριό μου τη γειτονιά μου την περιοχή μου την πατρίδα μου

Pretending one more time that the world can still be saved and asking whether art contains an emancipatory potential can be a meaningful endeavour only if illegitimate attempts at appropriating this emancipatory potential are thwarted. Its usurpation, which amounts to its abolition, must be prevented. Critique that deserves its name must first and foremost struggle against false pretenders, not against those who do not even claim to be pretenders. The efficiency of critique’s propaedeutic character should be sought in this struggle against false pretenders. If one fears that its negativity may entail a dangerous impotence and if for this reason one wishes to supplement it with a justifying and constructive “affirmationism”, mindful of the fact that it was once meant to prepare the outline of a metaphysics purged of precritical dogmatism, then one risks forgetting that critique ceases to hurt and can no longer trigger an impulse the instant that...

• contemporary art
• critical theory
• aesthetics
• morals
• political aesthetics

• contemporary art
• Alain Badiou
• ceremony
• anarchy
• theatre studies
• theatre / drama