In the late nineteenth century Alfred Jarry created a prototype of the modern wannabe in his pot-bellied Père Ubu, a figure that raises entitlement to a high art. Ubu doesn’t want to be king; others urge him to it. But he is also the others. And when he does become king, CEO, or US president, he doesn’t know what it means, or if it means anything at all. He just states his claim. And so he shimmies from statement to power. And having obtained power, Ubu decerebrates the world, exposing the grounds for groundlessness, to paraphrase Ortega y Gasset. Ubu is a tautomaniac, that is, he can be explained in his own terms and is thus always in the right (being in the right is all he is). He needs no proof, but on the contrary wants “to turn the absurd into the highest power of thought” (Deleuze & Guattari)....

Etrange (غریب) در زبان فرانسوی از ریشه لاتین extraneus به معنای «خارجی» در برابر داخلی intraneus است. آنچه از خانه نیست unheimlich (امر غریب) از heim (خانه) نیست از منزل نیست در طرف دیگر دروازه fores است foreigner (خارجی)، خارج از ضرب و زیادی است odd (زاید) ناهنجار نامعمول نادر کمیاب تکی است seltsam (عجیب) عجیب و غریب besherat رشید ظریف پراوهام خمیده‌‌ verschroben (بد خو) خمیده شگفت‌ آور خارق‌ العاده حیرت‌ انگیز

غنای زبان امری غریب است در کلماتی که به نحوی حولِ مفهومِ غریبِ خارجی ausländer شکل گرفته اند خارج از کشور «هم‌‌ کشور ما» همانگونه  که پیش‌ تر در فرانسه می‌ گفتیم «این کشور من است» برای اشاره به کسی از روستای من محله‌ ی من استان من ولایت من

• feminism
• subjectification
• Shakespeare
• language
• gender
• theatre / drama